Το βιολογικό μου ρολόι τα έχει παίξει. Θεωρητικά ήξερα πως με τον ερχομό του καλοκαιριού η μέρα θα μεγαλώσει και οι μικρές ήσυχες ώρες της νύχτας θα γίνουν σύντομες. Κανείς δε με είχε προετοιμάσει ωστόσο για την επίδραση του φαινομένου στον οργανισμό μου και – ακόμη πιο σημαντικό – στον ψυχισμό μου. Μετά από ένα μακρύ και ομολογουμένως δύσκολο χειμώνα, ο ερχομός της άνοιξης ήταν πιο καλοδεχούμενος από ποτέ. Κι όταν το θερμόμετρο άρχισε να ανεβαίνει, τα κοντομάνικα μπλουζάκια και τα σανδάλια να σκάνε μύτη και ο ήλιος να λάμπει συχνά από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, όλοι νομίζαμε ότι έφτασε το (πολυπόθητο) γερμανικό καλοκαίρι. Όμως ακριβώς επειδή είναι γερμανικό, άρα κεντροευρωπαϊκό, δεν είναι σαν το καλοκαίρι που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε. Ο καιρός γρήγορα ξαναχάλασε, με βροχές καθημερινά και σύννεφα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ημέρας – και της νύχτας. Η 21η Ιουνίου, θερινή ισημερία και μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, δεν ήταν και πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Εκτός από το γεγονός πως 21.30 το βράδυ, απλά δεν ήταν βράδυ. Τα σύννεφα ξεγελούσαν λίγο το φαινόμενο, αλλά η επόμενη μέρα φανέρωσε τη διαφορά. Σχεδόν 10 (το βράδυ επιμένω) απολάμβανα το ηλιοβασίλεμα στη μικρή μας βεράντα. Όλο μου το ωράριο έχει μπερδευτεί. Το σώμα μου αρνείται να παραδοθεί στον ύπνο ακόμη και 2 ή 3 ώρες μετά τη δύση του ήλιου. Εννοείται φυσικά πως το πρωινό ξύπνημα δεν είναι ούτε κατά διάνοια εφικτό, πως το μεσημεριανό φαγητό στις 12
είναι πια το πρωινό μου, πως αύξησα τους ημερήσιους καφέδες για να ταρακουνήσω το σύστημα με αποτέλεσμα απλά να ταρακουνήσω το στομάχι μου και πως η μικρή νυχτερινή απόλαυση της μπύρας πρέπει να περιμένει τις 12 (νωρίτερα είμαι στον 4ο καφέ). Αν η διάθεσή μου δεν είχε επηρεαστεί από αυτή την κατάσταση, θα ήταν τουλάχιστον ανησυχητικό. Ευτυχώς είμαι ακόμη – έστω και τμηματικά – ανθρώπινο ον. Πότε εξαιρετικά χαρούμενη και πότε σε μαύρη απελπισία περνάω τις μέρες μου σχετικά ανώδυνα. Μικρές καθημερινές επιτυχίες (ναιιιιι σήμερα ξυπνήσαμε στις 10) γεμίζουν τη μέρα, ίσως όχι όσο θα έπρεπε. Κι εκείνες οι μικρές ώρες της νύχτας, οι ήσυχες, έχουν γίνει τόσο σύντομες και περνάνε πριν το καταλάβω χωρίς πια να φέρνουν την ηρεμία που έχω ανάγκη. Τουλάχιστον μπορεί κανείς να τις περνά πια έξω… μικρή ανακούφιση, μεγάλη υπόθεση.
