Μια αλλιώτικη επέτειο βίωσαν σήμερα οι Έλληνες πολίτες. Λαμβάνοντας υπόψη τη μαζικότητα των επετειακών παρελάσεων, ομάδες διαδηλωτών θεώρησαν αυτή τη μέρα την κατάλληλη ευκαιρία για να εκφράσουν την οργή και την αποδοκιμασία τους προς τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Για «δικτατορία της μειοψηφίας» έκανε λόγο ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Γ. Μπουτάρης μετά τη ματαίωση της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Ομάδα διαδηλωτών κατέλαβε το χώρο όπου επρόκειτο να ξεκινήσει η παρέλαση και με υβριστικά συνθήματα προπηλάκισε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια, ο οποίος αποχώρησε μαζί με τους λοιπούς επίσημους σημαίνοντας έτσι τη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης. Επεισόδια σημειώθηκαν και σε άλλες πόλεις κατά τη διάρκεια παρελάσεων, ενώ στο Σύνταγμα μερίδα μαθητών και φιλαρμονική ορχήστρα αποδοκίμασαν πολιτική και στρατιωτική ηγεσία φορώντας μαύρα περιβραχιόνια, υψώνοντας γροθιές και στρέφοντας αντίθετα το κεφάλι. Ο πολιτικός κόσμος κάνει λόγο για «θλιβερά επεισόδια» και «ντροπή», ενώ «επίσημοι» και δημοσιογράφοι εκπλήσσονται
Σήμερα, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα δε θα μιλούν για το μήκος της φούστας των κοριτσιών στις μαθητικές παρελάσεις, αλλά για το θράσος κάποιων μαθητών να αποστρέψουν το κεφάλι και να μη χαιρετίσουν πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Θα μιλούν κι αυτοί για έλλειψη σεβασμού και κατάπτωση ηθικών αξιών, όπως ήδη πολλοί πολιτικοί δήλωσαν καταδικάζοντας τα σχετικά γεγονότα.
Όμως όλοι αυτοί φαίνεται να έχουν ξεχάσει πως θεσμοί και εκπρόσωποί τους, το σεβασμό τον εμπνέουν με την ίδια την ηθική τους και τον κερδίζουν με τις πράξεις τους. Σε μια χώρα που καθημερινά γίνεται φτωχότερη, και όπου η λέξη «ηθική» έχει χάσει κάθε νόημα με τα αλλεπάλληλα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών, το τελευταίο που θα έπρεπε να μας εκπλήσσει είναι η ματαίωση παρελάσεων. Δεν πρόκειται για αποδοκιμασία της επετείου και της ιστορίας, αλλά του παρόντος και των ιθυνόντων αυτού.
Οι μαθητικές παρελάσεις χρόνια τώρα προκαλούν ανία, κατά κύριο λόγο στους ίδιους τους μαθητές που είτε αναγκάζονται να λάβουν μέρος, είτε προθυμοποιούνται με μοναδικό κίνητρο το σκασιαρχείο από το μάθημα τις ώρες των δοκιμαστικών. Τα «περήφανα νιάτα της Ελλάδας» ράθυμα περνούν κάθε χρόνο μπροστά από τους «επισήμους», γυρνούν το κεφάλι προς χαιρετισμό όχι αποδίδοντας τιμές αλλά επειδή έτσι τους έχουν πει, βιώνουν τις εθνικές επετείους με άκρατη πλήξη και παρακολουθούν τις εθνικές εορτές στα σχολεία για να μην πάρουν απουσία. Τραγουδούν στις χορωδίες το «Να ‘τανε το ‘21» και το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του», απαγγέλουν ποιήματα και διαβάζουν ιστορικά αποσπάσματα, κρατούν τη σημαία και ντύνονται λευκά και μπλε, αλλά δεν αποδίδουν τιμές και δεν αναρριγούν σκεπτόμενοι τη δόξα του παρελθόντος και το θάρρος των ηρώων. Αναγκάζονται να λάβουν μέρος σε έναν παρωχημένο θεσμό που έλκει την καταγωγή του από την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά και της «στρατολόγησης» σε νεολαίες και που θα έπρεπε να έχει προ πολλού καταργηθεί.
Κυρίες και κύριοι, χρόνο με το χρόνο δημιουργήσατε γενιές νέων που δεν ταυτίζονται με ιδανικά του παρελθόντος, που αδιαφορούν, αποδοκιμάζουν από τον καναπέ, κομματικοποιούνται αντί να πολιτικοποιούνται, λαμβάνουν μέρος σε εξετάσεις χωρίς να μετέχουν ουσιαστικής παιδείας και απορροφώνται από το διεφθαρμένο σύστημα που εσείς δημιουργήσατε.
Ξεπερνά τις ικανότητες κατανόησης μου ο λόγος για τον οποίο θα περίμενε κανείς ένδειξη σεβασμού και απόδοση τιμών από μια ναρκωμένη νεολαία. Πολύ δε περισσότερο από μια νεολαία που της έχει ήδη στερηθεί πληθώρα ευκαιριών, που διακυβεύεται το μέλλον της, που σύντομα δε θα έχει τη δυνατότητα να σπουδάσει σε ένα πανεπιστήμιο χωρίς πόρους, που θα βουλιάξει στην ανεργία, που δε θα μπορεί να πάρει το μέλλον στα χέρια της, που θα πληρώνει φόρους και δε θα πάρει ποτέ σύνταξη. Πρόκειται για μια νέα γενιά που δεν ασκεί το δικαίωμα ψήφου σε ολοένα αυξανόμενο ποσοστό, διότι δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και έχει χάσει την εμπιστοσύνη σε πολιτικούς θεσμούς και αξίες.
Κι όμως, αυτή η νεολαία σήμερα απέδειξε ότι έχει ξυπνήσει. Μπορεί οι μαθητές των δυο σχολείων στο Σύνταγμα, που απέστρεψαν το κεφάλι και ύψωσαν μαύρες γροθιές, απλά να ήθελαν να προκαλέσουν χωρίς να συνειδητοποιούν πλήρως τις συνέπειες της «προσβολής» και το «θράσος» τους. Όμως μπορεί να έχουν και πλήρη επίγνωση, μπορεί - και αυτό θα ήθελα να πιστεύω - συνειδητά να αποδοκίμασαν όλους αυτούς που βάζουν σε κίνδυνο το μέλλον τους, να απέστρεψαν το κεφάλι από διαβρωμένους θεσμούς μιας δημοκρατίας καθ’ όνομα κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης- φάρσας.
Γιατί δεν υπάρχει δικτατορία της μειοψηφίας σε μια δημοκρατική κοινωνία. Δημοκρατία δεν είναι το δίκαιο της πλειοψηφίας, αλλά ο σεβασμός των δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Και στ’ αλήθεια δεν έχει σημασία ποιος είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διότι δεν είναι το πρόσωπο του κ. Παπούλια που προπηλακίστηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά ο θεσμικός του ρόλος. Κι αν υπάρχει μερίδα πολιτών, όσο μικρή κι αν νομίζουν κάποιοι ότι είναι αυτή, που αποδοκιμάζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το κατεξοχήν αδιαμφισβήτητο πρόσωπο του πολιτικού κόσμου που υποτίθεται ότι απολαμβάνει το σεβασμό όλων των πολιτικών παρατάξεων, τότε πρόκειται για μια κοινωνία με διαρρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο και κατάπτωση πολιτικών και όχι μόνο αξιών.
Πόση σημασία έχει άραγε η απόδοση τιμών, όταν λείπει η εμπιστοσύνη σε θεσμούς και αξίες; Όσο για το φόρο τιμής στο παρελθόν, τους ήρωες του ’40 και τη μάχη για ελευθερία και δημοκρατία, ποτέ δεν αποδόθηκε ουσιαστικά σε μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις. Ίσως σήμερα αυτό να άλλαξε...
