Τις τελευταίες ημέρες η πολιτική κατάσταση στη χώρα μας μου
θυμίζει έντονα πτυχές της προσωπικής μου ζωής, η οποία χαρακτηρίζεται από διαδοχικές
περιόδους εμμονής. Δηλαδή, υπάρχουν φάσεις (που ομολογουμένως δεν κρατούν πολύ)
κατά τη διάρκεια των οποίων νιώθω απίστευτα ευτυχής ακόμη και όταν γνωρίζω ότι
αυτό το αίσθημα είναι - σε μεγάλο βαθμό - πλασματικό. Πλασματικό γιατί νιώθω μεν
ευτυχής αλλά για λόγους που είτε δεν ισχύουν είτε θα πάψουν σύντομα να ισχύουν
είτε ισχύουν αλλά με άλλους όρους. Σαν το εκλογικό αποτέλεσμα λίγο πολύ.
Κατάρρευση του δικομματισμού! Νίκη της (συνασπισμένης;) αριστεράς! Συντριβή του
(οξαποδώ) ΠΑΣΟΚ! Αποδυνάμωση της (φύλλο και φτερό) ΝΔ!
Αρχίζω να συνειδητοποιώ το πλασματικό της ευτυχίας μου, όταν
έρχομαι αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα. Σε ένα εκλογικό σύστημα που υποστηρίζει
το πρώτο κόμμα ανεξαρτήτως διαφοράς από τα υπόλοιπα και το ενδυναμώνει τόσο
ώστε να αποκτήσει αυτοδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, ακόμα κι όταν αυτό δεν
επιτυγχάνεται κάποιοι μιλάνε για εκλογική νίκη και λαϊκή εντολή. Ταυτόχρονα,
κυβέρνηση δε σχηματίζεται (από κανέναν και με κανέναν) και τα τρομολαγνικά
σενάρια δίνουν και παίρνουν. “Τι θα γίνει αν, τι θα γίνει αν δεν, εμείς
συνεργαζόμαστε με τους μεν αλλά όχι με τους δε, γυρνάμε στη δραχμή (έχω μερικά
κατοστάρικα κι ένα πεντακοσάρικο από κείνα με τον Καποδίστρια, μας κάνουν;),
μένουμε στο ευρώ (έχω κάτι ειδικής κοπής των Ολυμπιακών, τα κρατάω γιατί θα
γίνουν συλλεκτικά), γιατί δεν επικοινωνεί, γιατί επικοινωνεί”; Κι ακόμα πιο
καυτά ερωτήματα, “τι είναι καλύτερο για τη χώρα, look at the big picture, μακροπρόθεσμα θα
είμαι καλά (με κείνον, χωρίς εκείνον;), είναι φαύλος κύκλος (άραγε;)”.
Όσοι έχουν βρει το νέο πρόσωπο (φώναζέ με σκέτο Αλέξη)
αγωνίζονται και αγωνιούν να δουν την αλλαγή. Γιατί, επιτέλους, (πιστεύουν ότι)
έκαναν τη σωστή επιλογή και δρομολογούν την έξοδο από την κρίση. Είτε επειδή yes we can και υπάρχει καλύτερη
Ελλάδα, είτε επειδή απλά σκέφτονται, “προκόψαμε από τους άλλους, άντε να δούμε
κι εσένα”. Είναι η λογική, αν αντέξαμε τότε, αντέχουμε τα πάντα και πόσο
χειρότερα μπορεί να είναι αυτή τη φορά;
Άλλοι πάλι προτιμούν να τους έχουν “σήκω σήκω, κάτσε κάτσε”
και μαζοχίζονται διαρκώς και αδιαλείπτως πιστεύοντας ακράδαντα ότι έτσι (και
μόνον έτσι) θα βγούμε από την (οικονομική) κρίση. Τώρα η κρίση συνείδησης και
ηθικής είναι ένα άλλο τελείως διαφορετικό (και αδιάφορο) ζήτημα που κανένα ρόλο
δεν παίζει στη διαμόρφωση πολιτικής άποψης.
Έχουμε βέβαια και τους παλιούς, όπως τον “σας έχω παραμυθιάσει
και στο παρελθόν και σας άρεσε – πολύ” που αναγνωρίζει τα λάθη του, τα
παραδέχεται και λέει “πάμε γι’ άλλα”. Δε σου λέει ότι δε θα το ξανακάνει, δε
σου ζητάει συγγνώμη, σου ζητάει να τον εμπιστευτείς για να… Μπένι η άνοιξη (και
σύντομα). Ο άλλος παλιός άλλαξε πόστο (έγινε τελικά χαλίφης στη θέση του χαλίφη)
αλλά is (still)
no good enough. Απέκτησε όμως τον
αέρα του “πρώτου κόμματος” που (βασικά δεν) πήρε λαϊκή εντολή να επαναδιαπραγματευθεί
το μνημόνιο.
Και όσο αναρωτιόμαστε ως λαός από ποιόν και πώς θα κυβερνηθούμε,
βλέπουμε στις ειδήσεις σε πραγματικό χρόνο εκείνες τις παραγράφους του
Συντάγματος που στο βιβλίο του Δικαίου της Β’ Λυκείου (του ΟΕΔΒ που καταργήθηκε
πρόσφατα) παρουσιάζονταν ως εσχάτη λύση και απίθανο σενάριο.
Όχι, τελικά τα προσωπικά μου δε μοιάζουν και τόσο με την πολιτική
κατάσταση στην Ελλάδα – ευτυχώς. Τουλάχιστον οι δικές μου εμμονές έχουν να
κάνουν με ανθρώπους και συναισθήματα. Οι επιλογές μου βαραίνουν εμένα και φέρω
(ευχαρίστως) την ευθύνη τους.
Υ.Γ. Τι εννοείς το ΚΚΕ το άφησα εκτός παραλληλισμού; Εγώ το άφησα;;;
