25 Μαρτιου. Βαϊμάρη. Γερμανία. Η μέρα σήμερα κύλησε πραγματικά αργά. Πρωινό ξύπνημα στις 10. Πρωινό μαζί με τα νέα της ημέρας. Καφές όπως πάντα σκέτος με λίγο γάλα. Διάβασμα. Φασίνα. Δουλειά. Δείπνο με νέους φίλους. Μπύρα στο μοναδικό μέρος εδώ που θυμίζει κάτι από τα παλιά. Δεν είναι μόνο το ξεχασμένο από τα 70s ντεκόρ του Falken που με γυρίζει πίσω. Είναι η αιθάλη από τα τσιγάρα, στριφτά και μη (ναι το στριφτό παίζει όπου υπάρχουν φοιτητές), η φθηνή βαρελίσια μπύρα, οι φιγούρες γύρω μου που αν δε μιλούσαν γερμανικά θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στη Συγγρού του 2006. Κι έτσι όπως οι άμυνές μου έχουν πέσει από το αλκοόλ, η νοσταλγία βρίσκει χώρο, κερδίζει έδαφος και 2 στριφτά μετά αναζητώ πιο οικεία, δικά μου ακούσματα. Γυρίζω σπίτι, βάζω κρασάκι και αφήνω το Μάλαμα να με ταξιδέψει στο χώρο και στο χρόνο. Αύριο θα είναι μια νέα μέρα, που θα με βρει εδώ να απολαμβάνω τις χαρές της ζωής στη μικρή επαρχιακή μου πόλη. Σήμερα όμως, αργά το βράδυ, περπατώ ξανά στη Σαλονίκη, με όσους και όσα αγαπάω.
25η Μαρτίου 2011, και σε αντίθεση με σένα, το μυαλό μου ταξιδεύει στην αντίστοιχη ημέρα πέρσυ... οι 8 μας, να ξεκινάμε ουσιαστικά το καλοκαίρι, η τηλεόραση παίζει τον "μικρό Νικόλα" (γιατί τόσα ήταν τα προβλήματά μας), εμείς τρώμε λέμον πάι και έξω ακούγεται η θάλασσα, πόσο μου λείπει η θάλασσα.. Είναι όμορφη μέρα σήμερα, είμαστε στη Γκεντ, με νέους φίλους, προτείνουν να ανοίξουμε μαζί μια εταιρία, ο ήλιος δεν αντέχεται χωρίς γυαλιά ηλίου που φυσικά και δεν έχω μαζί μου, καθόμαστε στο πεζούλι γύρω από το ποτάμι, θυμάμαι ανάλογες φάσεις στον ήλιο στον Λευκό Πύργο...
ReplyDeleteΣπίρτο, μου λείπει να μου κάνεις τον φραπέ μου...