The zimt (cinnamon) story

Late in the evening, during the lazy hours following dinner, J decided to bake three apple cakes.  Our spacious kitchen, full of diverse but yet so harmoniously matched objects, was at the time hosting S’s arts and crafts project, L’s late tea ritual and my own struggle to YouTube-learn how to crochet a decorative flower. You see, we are a happy creative lot and we really enjoy our common space! J is generally a very skillful cook despite his young age, but essentially spontaneous about decisions as well as quite careless regarding the unimportant things of everyday life, such as acquiring all the necessary ingredients (!). L, who cannot keep herself away from any cooking process, decided to join him and the two of them started preparing the dough. At the same time I was deeply concentrated on my PC-learning and S had already proceeded to the use of glue. Apparently the recipe chosen by J was a tricky and difficult one and that resulted to many incoherent cries on behalf of L, while she was mixing the dough. I suppose that explained the kerfuffle surrounding me at the moment, while J was running to her aid and at the same time looking for the missing ingredients. This whole commotion came abruptly to an end. The few seconds of quiet were enough to drag me out of my YouTube world only to find J frozen in the middle of the kitchen, his eyes revealing underlying terror. With her back to the rest of us, still working with the dough, L calmly spoke only three words “on the fridge”. All three of us were gaping at her at the moment, S with the glue in hand. She turned to J and repeated with a smile “you‘re looking for cinnamon, it’s on the fridge!”Staring in astonishment, he found the last missing ingredient where she told him and laughing to himself he replied “But… how did you know what I was looking for?” and then playfully “Did you read my mind?” She suddenly became serious and answered “No, but I can still READ, you see!” raising the recipe in her left hand. Her last words were lost in a roar of laughter!

And that’s the cinnamon story or how an ordinary boring evening at home can be fun! You just need… well, friends! 

28η Οκτωβρίου 2011

  Μια αλλιώτικη επέτειο βίωσαν σήμερα οι Έλληνες πολίτες. Λαμβάνοντας υπόψη τη μαζικότητα των επετειακών παρελάσεων, ομάδες διαδηλωτών θεώρησαν αυτή τη μέρα την κατάλληλη ευκαιρία για να εκφράσουν την οργή και την αποδοκιμασία τους προς τον πολιτικό κόσμο της χώρας.  Για «δικτατορία της μειοψηφίας» έκανε λόγο ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης κ. Γ. Μπουτάρης μετά τη ματαίωση της παρέλασης της 28^ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Ομάδα διαδηλωτών κατέλαβε το χώρο όπου επρόκειτο να ξεκινήσει η παρέλαση και με υβριστικά συνθήματα προπηλάκισε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια, ο οποίος αποχώρησε μαζί με τους λοιπούς επίσημους σημαίνοντας έτσι τη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης. Επεισόδια σημειώθηκαν και σε άλλες πόλεις κατά τη διάρκεια παρελάσεων, ενώ στο Σύνταγμα μερίδα μαθητών και φιλαρμονική ορχήστρα αποδοκίμασαν πολιτική και στρατιωτική ηγεσία φορώντας μαύρα περιβραχιόνια, υψώνοντας γροθιές και στρέφοντας αντίθετα το κεφάλι. Ο πολιτικός κόσμος κάνει λόγο για «θλιβερά επεισόδια» και «ντροπή», ενώ «επίσημοι» και δημοσιογράφοι εκπλήσσονται

  Σήμερα, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα δε θα μιλούν για το μήκος της φούστας των κοριτσιών στις μαθητικές παρελάσεις, αλλά για το θράσος κάποιων μαθητών να αποστρέψουν το κεφάλι και να μη χαιρετίσουν πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Θα μιλούν κι αυτοί για έλλειψη σεβασμού και κατάπτωση ηθικών αξιών, όπως ήδη πολλοί πολιτικοί δήλωσαν καταδικάζοντας τα σχετικά γεγονότα.

  Όμως όλοι αυτοί φαίνεται να έχουν ξεχάσει πως θεσμοί και εκπρόσωποί τους, το σεβασμό τον εμπνέουν με την ίδια την ηθική τους και τον κερδίζουν με τις πράξεις τους. Σε μια χώρα που καθημερινά γίνεται φτωχότερη, και όπου η λέξη «ηθική» έχει χάσει κάθε νόημα με τα αλλεπάλληλα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών, το τελευταίο που θα έπρεπε να μας εκπλήσσει είναι η ματαίωση παρελάσεων. Δεν πρόκειται για αποδοκιμασία της επετείου και της ιστορίας, αλλά του παρόντος και των ιθυνόντων αυτού.

   Οι μαθητικές παρελάσεις χρόνια τώρα προκαλούν ανία, κατά κύριο λόγο στους ίδιους τους μαθητές που είτε αναγκάζονται να λάβουν μέρος, είτε προθυμοποιούνται με μοναδικό κίνητρο το σκασιαρχείο από το μάθημα τις ώρες των δοκιμαστικών. Τα «περήφανα νιάτα της Ελλάδας» ράθυμα περνούν κάθε χρόνο μπροστά από τους «επισήμους», γυρνούν το κεφάλι προς χαιρετισμό όχι αποδίδοντας τιμές αλλά επειδή έτσι τους έχουν πει, βιώνουν τις εθνικές επετείους με άκρατη πλήξη και παρακολουθούν τις εθνικές εορτές στα σχολεία για να μην πάρουν απουσία. Τραγουδούν στις χορωδίες το «Να ‘τανε το ‘21» και το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του», απαγγέλουν ποιήματα και διαβάζουν ιστορικά αποσπάσματα, κρατούν τη σημαία και ντύνονται λευκά και μπλε, αλλά δεν αποδίδουν τιμές και δεν αναρριγούν σκεπτόμενοι τη δόξα του παρελθόντος και το θάρρος των ηρώων. Αναγκάζονται να λάβουν μέρος σε έναν παρωχημένο θεσμό που έλκει την καταγωγή του από την  περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά και της «στρατολόγησης» σε νεολαίες και που θα έπρεπε να έχει προ πολλού καταργηθεί.

   Κυρίες και κύριοι, χρόνο με το χρόνο δημιουργήσατε γενιές νέων που δεν ταυτίζονται με ιδανικά του παρελθόντος, που αδιαφορούν, αποδοκιμάζουν από τον καναπέ, κομματικοποιούνται αντί να πολιτικοποιούνται, λαμβάνουν μέρος σε εξετάσεις χωρίς να μετέχουν ουσιαστικής παιδείας και απορροφώνται από το διεφθαρμένο σύστημα που εσείς δημιουργήσατε.

   Ξεπερνά τις ικανότητες κατανόησης μου ο λόγος για τον οποίο θα περίμενε κανείς ένδειξη σεβασμού και απόδοση τιμών από μια ναρκωμένη νεολαία. Πολύ δε περισσότερο από μια νεολαία που της έχει ήδη στερηθεί πληθώρα ευκαιριών, που διακυβεύεται το μέλλον της, που σύντομα δε θα έχει τη δυνατότητα να σπουδάσει σε ένα πανεπιστήμιο χωρίς πόρους, που θα βουλιάξει στην ανεργία, που δε θα μπορεί να πάρει το μέλλον στα χέρια της, που θα πληρώνει φόρους και δε θα πάρει ποτέ σύνταξη. Πρόκειται για μια νέα γενιά που δεν ασκεί το δικαίωμα ψήφου σε ολοένα αυξανόμενο ποσοστό, διότι δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα και έχει χάσει την εμπιστοσύνη σε πολιτικούς θεσμούς και αξίες.

   Κι όμως, αυτή η νεολαία σήμερα απέδειξε ότι έχει ξυπνήσει. Μπορεί οι μαθητές των δυο σχολείων στο Σύνταγμα, που απέστρεψαν το κεφάλι και ύψωσαν μαύρες γροθιές, απλά να ήθελαν να προκαλέσουν χωρίς να συνειδητοποιούν πλήρως τις συνέπειες της «προσβολής» και το «θράσος» τους. Όμως μπορεί να έχουν και πλήρη επίγνωση, μπορεί - και αυτό θα ήθελα να πιστεύω - συνειδητά να αποδοκίμασαν όλους αυτούς που βάζουν σε κίνδυνο το μέλλον τους, να απέστρεψαν το κεφάλι από διαβρωμένους θεσμούς μιας δημοκρατίας καθ’ όνομα κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης- φάρσας.

   Γιατί δεν υπάρχει δικτατορία της μειοψηφίας σε μια δημοκρατική κοινωνία. Δημοκρατία δεν είναι το δίκαιο της πλειοψηφίας, αλλά ο σεβασμός των δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Και στ’ αλήθεια δεν έχει σημασία ποιος είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διότι δεν είναι το πρόσωπο του κ. Παπούλια που προπηλακίστηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά ο θεσμικός του ρόλος. Κι αν υπάρχει μερίδα πολιτών, όσο μικρή κι αν νομίζουν κάποιοι ότι είναι αυτή, που αποδοκιμάζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το κατεξοχήν αδιαμφισβήτητο πρόσωπο του πολιτικού κόσμου που υποτίθεται ότι απολαμβάνει το σεβασμό όλων των πολιτικών παρατάξεων, τότε πρόκειται για μια κοινωνία με διαρρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο και κατάπτωση πολιτικών και όχι μόνο αξιών.

  Πόση σημασία έχει άραγε η απόδοση τιμών, όταν λείπει η εμπιστοσύνη σε θεσμούς και αξίες; Όσο για το φόρο τιμής στο παρελθόν, τους ήρωες του ’40 και τη μάχη για ελευθερία και δημοκρατία, ποτέ δεν αποδόθηκε ουσιαστικά σε μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις. Ίσως σήμερα αυτό να άλλαξε...

Autumn Leaves

As my home country is going through one of the most difficult periods in its recent history, politically, financially, socially and morally, as friends and family are struggling and news all over the internet, newspapers and radio are everything but encouraging… I’m sitting at my desk while outside red, golden and brown leaves are swirling in the autumn wind, dancing…

wild is the wind...

good morning Weimar once again!

You know you 've been 11 months in Weimar when : *

1.

2. You have explained where Weimar is  about 1.000 times

3 You start feeling annoyed when people don’t really understand and just nod in pity.

4. You have taken people sightseeing at least twice.

5. You ‘ve seen summaery – the annual exhibition of students’ work – and it wasn’t boring

6. You ‘ve seen spring coming, temperature raising, summer slowly stepping in.

7. You are still wondering whether summer ever came or we’re still waiting for it.

8. You realized that “let’s go to the park” might be misleading. After all the city park is closer to Falken for outdoors sushi nights and nahkauf for beers.

9. You ‘ve celebrated during the birthday month July all the possible birthdays, including your own.

10. You celebrated your birthday having a pic nic on a rainy day but it was just fine under the roman house terrace in the Ilm Park.

11. You got sick after that. Still ok. 

12. You 've attented concerts in the Ilm Park as part of Franz Liszt Year 2011 events series.  

13. You 've found out that Fête de la Musique doesn't exist only in France. There is the german equivalent, called exactly the same, on June 21st (summer solstice). Music all over the city. And beer.  

14. You found out there are 21 Greek students in Weimar. Even scarier is that there might be some more..

15. You realized the world is REALLY small after meeting here someone you’ve met last year in Greece and someone who knows fellow architecture students from Thessaloniki.

16. You ‘ve visited Dessau because Bauhaus is not only in Weimar.

17. You ‘ve moved to a different house and you can say “my old flatmate…”.

18. Four lovely gentlemen helped you move everything within 1 hour without using a van. Yes, you can move your belongings ON FOOT!!**

19. Your new flat counts 5 flat mates (+ you = 6) and you are excited about it!!!

20. When your friends freaked out, your main and strongest argument was “but there are 2 bathrooms!!”.

21. When your mom freaked out your main and strongest argument was “ 2 out of 5 are my best friends” .

22. And surprisingly she calmed down and declared her trust to your choices…

23. IfEU has moved to another building. Therefore you had to say goodbye to the hill. A moving out party was thrown but failed.

24. You ‘ve used your heavy winter blanket… on July.

25. You ‘ve slept on the grass in the Ilm park.

26. You ‘ve hurt your ribs crushing your bike.

27. You are still riding the same bike.

28. You ‘re thinking that the foot break is actually convenient.

29. You are still going to Falken in all occasions and have some wonderfull memories there.

30.You ‘ve significantly improved your german language skills.

31. You ‘ve worked at a coffee shop /bar /restaurant and promised yourself you won’t do it again.

32. You heard about museums’ night but you were not able to go because you were working the night shift.

33. You ‘ve been to Eisenach, Berlin and Leipiz but you still don’t know much about the rest of Germany.

34. But you’re thinking that’s ok because you ‘re gonna be there next year too.

35. You are utterly happy about that.

36. You know that Erfurt is a far better place to go than Jena.

37. You 've been to a 20s' party and really enjoyed it!

38. You 've been to Spacekid Headcup (a self made vehicle race)on May 1st. 

39. You 've lost count of things you've done (without leaving Weimar) by number 39 but you know:

40. You ‘ve met great people.

41. You ‘ve said painful goodbyes.

42. You 've come to Greece for summer vacation and you 're thinking of whatever the winter might bring. 

1. You ‘re missing Weimar and looking forward to go back.

* idea stolen (again) from http://thaniinpieces.blogspot.com/

** ok, we had a regular car... but still!!

The fox

There are books I’ve read and reread and reread and the first chance given I’d read again. Because I almost know them by heart I can skip to the part I enjoy most. I’ve read “the little prince” many times over the years, as a child, as a grown up, and as a grown up when feels like a child. There are also some cases I read it to feel like a child, only when necessary. This time I skipped again to the part where he meets the fox. Scared as she might be she’s asking for the only thing she knows will make her happy, affection. She’s teaching him how everyday things, habits, movements, expressions, images can become unique if forever connected to a person. She’s guiding him through to tame her, explaining how necessary patience is and the time you spend with somebody. She is enjoying every step of the process till the end when she inevitably gets hurt. The amazing part of the story is that she knew from the beginning the possibility of getting hurt and she still pursued the goal, to have a friend. Isn’t it all the way worth it? Every friend we make is unique, no one else can talk, walk, wave, stand, hug, smile, laugh, lie, stare, tease, joke the same way. And that’s her reward, having someone special, losing someone special. She’s happy in the end, appreciating every moment she spent with her friend.

"One sees clearly only with the heart. Anything essential is invisible to the eyes."

PS The little prince isn’t a children’s book.

for all the goodbyes I have said and I’m about to say, again and again

Traveling by train in Germany was a new experience for me and is still one that I most enjoy. Sliding on rails, changing images one after the other, windows framing beautiful landscapes, almost breathtaking. But the most exciting and fascinating elements are the small train stations of the countryside. Modest constructions, built to accommodate a small amount of passengers, these train stations are often rundown – but still in use – places where the ghosts of long and short-term goodbyes linger. How many stories will remain untold, stories of permanent or temporary farewells, as significant as they may be! Come to think of it, with every departure we add our own little story to this endless succession. Either boarding a train to leave something behind or to reach a desired destination we inevitably become part of the wheel reuniting and parting generations of travelers. Happiness and sadness meet and mix on the railway platform, where the hugs and kisses are the most emotional. Looking out of the window I feel like an intruder to the very personal moments of people, when they are touched, gloomy, vulnerable, desperate, or utterly joyful, crying or laughing… like the parents sending their child away, like the friends who welcome you, like a couple parting to be reunited again later, like the lonely passenger anticipating the arrival at another station, like the friends who say goodbye, like you, like me. 

Although one must think of the temporariness of all human relations, saying goodbye is never easy. Some goodbyes are better said early, some other better remain unspoken. But there will always be someone grieving to leave or to stay, ache to let someone go or to leave someone behind, smiling at the prospect of going home, excited to depart and see the world, yearning to go back to loved ones… I can’t conclude on what is harder, to be the one leaving or the one staying, because it probably depends on the person. Leaving was always easier for me, staying behind was for years unbearable. On the other hand I also dislike the word “temporariness” and I prefer to replace it with “impermanence”. Almost the same meaning since nothing lasts forever, but different connotation… 

Weimar

Today is exactly one year since I first set foot in Weimar. One year ago, when the train dropped me off at the small town station, I was scared and insecure and uncertain about the step I was about to take. Next day I would have the interview that would determine where and how I would spend the next year of my life. And this entailed either looking for a job as an architect in a country where construction has halted or – even worse – leaving my home, family and friends to live and study in another country, move into a town smaller than the smallest town I’ve ever visited, changing professional orientation to something I had no idea if I can accomplish. As bad as the first choice was, it was something familiar, something I knew and done before. But the second choice… the actual success of the interview, that was something else. And the feeling I had walking down the street from the train station to the city center was everything but delight. Leaving Hauptbahnhof Weimar behind me while bitterly thinking “as if this damp town has another train station but the main one”, I was edgy and glum and discarded with irony all the encouraging remarks my dear friend Kat was making. I was determined to dislike this small town to the very last bit! The fear of change – any change in my life – has always been my enemy and nemesis. Because whatever we do, change always comes, nothing remains the same. Whether we embrace it or not, whether we expect it, bring it about or not, it will come… and it will be good.

Now, one year later, I know that I would have not found a job of my preference in Greece. I learned that living in another country feels like being given a clean sheet. It is a precious experience, a fresh start, offering the chance to create new routines, to meet new people, to find new ways. I learned that changing “career” might be refreshing and not knowing if you can succeed is a challenging learning process. Not having any friends offers the chance to choose some new and, if lucky, to be chosen by them. I also learned that living in a small town oversimplifies your life and can be fun!!

Today, I can be nothing but thankful for everything I experienced the past year. Within only 10 months I’ve lived as much as to tell stories for two lives. Weimar brought me valuable and dear friends, expanded my horizon, shifted my point of view, freed me from past bonds, granted me both happiness and pain and all I need to deal with both. Weimar helped me mature, embrace change, believe in myself.

But Weimar is no magic place, its people make it one, all the people I met here… some will stay, some will go, some are already gone. Eventually I will go too… but I’ll keep in heart the life lessons I learned here. As a dear friend says, there is something for everyone in Weimar. I am still scared and insecure and uncertain about the next step, but I don’t hesitate anymore to take it.

PS Weimar has indeed another smaller train station, named Berkaer Bahnhof. :P

Πώς το γερμανικό καλοκαίρι μου έκλεψε τα βράδυα μου ή άλλο ένα post που δε γράφεται στ' αγγλικά

Το βιολογικό μου ρολόι τα έχει παίξει. Θεωρητικά ήξερα πως με τον ερχομό του καλοκαιριού η μέρα θα μεγαλώσει και οι μικρές ήσυχες ώρες της νύχτας θα γίνουν σύντομες. Κανείς δε με είχε προετοιμάσει ωστόσο για την επίδραση του φαινομένου στον οργανισμό μου και – ακόμη πιο σημαντικό – στον ψυχισμό μου. Μετά από ένα μακρύ και ομολογουμένως δύσκολο χειμώνα, ο ερχομός της άνοιξης ήταν πιο καλοδεχούμενος από ποτέ. Κι όταν το θερμόμετρο άρχισε να ανεβαίνει, τα κοντομάνικα μπλουζάκια και τα σανδάλια να σκάνε μύτη και ο ήλιος να λάμπει συχνά από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, όλοι νομίζαμε ότι έφτασε το (πολυπόθητο) γερμανικό καλοκαίρι. Όμως ακριβώς επειδή είναι γερμανικό, άρα κεντροευρωπαϊκό, δεν είναι σαν το καλοκαίρι που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε. Ο καιρός γρήγορα ξαναχάλασε, με βροχές καθημερινά και σύννεφα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ημέρας – και της νύχτας. Η 21^η Ιουνίου, θερινή ισημερία και μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, δεν ήταν και πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Εκτός από το γεγονός πως 21.30 το βράδυ, απλά δεν ήταν βράδυ. Τα σύννεφα ξεγελούσαν λίγο το φαινόμενο, αλλά η επόμενη μέρα φανέρωσε τη διαφορά. Σχεδόν 10 (το βράδυ επιμένω) απολάμβανα το ηλιοβασίλεμα στη μικρή μας βεράντα. Όλο μου το ωράριο έχει μπερδευτεί. Το σώμα μου αρνείται να παραδοθεί στον ύπνο ακόμη και 2 ή 3 ώρες μετά τη δύση του ήλιου. Εννοείται φυσικά πως το πρωινό ξύπνημα δεν είναι ούτε κατά διάνοια εφικτό, πως το μεσημεριανό φαγητό στις 12

είναι πια το πρωινό μου, πως αύξησα τους ημερήσιους καφέδες για να ταρακουνήσω το σύστημα με αποτέλεσμα απλά να ταρακουνήσω το στομάχι μου και πως η μικρή νυχτερινή απόλαυση της μπύρας πρέπει να περιμένει τις 12 (νωρίτερα είμαι στον 4^ο καφέ). Αν η διάθεσή μου δεν είχε επηρεαστεί από αυτή την κατάσταση, θα ήταν τουλάχιστον ανησυχητικό. Ευτυχώς είμαι ακόμη – έστω και τμηματικά – ανθρώπινο ον. Πότε εξαιρετικά χαρούμενη και πότε σε μαύρη απελπισία περνάω τις μέρες μου σχετικά ανώδυνα. Μικρές καθημερινές επιτυχίες (ναιιιιι σήμερα ξυπνήσαμε στις 10) γεμίζουν τη μέρα, ίσως όχι όσο θα έπρεπε. Κι εκείνες οι μικρές ώρες της νύχτας, οι ήσυχες, έχουν γίνει τόσο σύντομες και περνάνε πριν το καταλάβω χωρίς πια να φέρνουν την ηρεμία που έχω ανάγκη. Τουλάχιστον μπορεί κανείς να τις περνά πια έξω… μικρή ανακούφιση, μεγάλη υπόθεση.

Πριγκιπέσσα

25 Μαρτιου. Βαϊμάρη. Γερμανία. Η μέρα σήμερα κύλησε πραγματικά αργά. Πρωινό ξύπνημα στις 10. Πρωινό μαζί με τα νέα της ημέρας. Καφές όπως πάντα σκέτος με λίγο γάλα. Διάβασμα. Φασίνα. Δουλειά. Δείπνο με νέους φίλους. Μπύρα στο μοναδικό μέρος εδώ που θυμίζει κάτι από τα παλιά. Δεν είναι μόνο το ξεχασμένο από τα 70s ντεκόρ του Falken που με γυρίζει πίσω. Είναι η αιθάλη από τα τσιγάρα, στριφτά και μη (ναι το στριφτό παίζει όπου υπάρχουν φοιτητές), η φθηνή βαρελίσια μπύρα, οι φιγούρες γύρω μου που αν δε μιλούσαν γερμανικά θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στη Συγγρού του 2006. Κι έτσι όπως οι άμυνές μου έχουν πέσει από το αλκοόλ, η νοσταλγία βρίσκει χώρο, κερδίζει έδαφος και 2 στριφτά μετά αναζητώ πιο οικεία, δικά μου ακούσματα. Γυρίζω σπίτι, βάζω κρασάκι και αφήνω το Μάλαμα να με ταξιδέψει στο χώρο και στο χρόνο. Αύριο θα είναι μια νέα μέρα, που θα με βρει εδώ να απολαμβάνω τις χαρές της ζωής στη μικρή επαρχιακή μου πόλη. Σήμερα όμως, αργά το βράδυ, περπατώ ξανά στη Σαλονίκη, με όσους και όσα αγαπάω. 

The curse of recommendation letters

Let’s imagine the following situation:

You, an Aristotle University graduate student, are ambitious enough to pursue postgraduate studies. To apply for different programs in different countries you will need letters of recommendation most likely in English but also in Greek signed by at least 2 professors.

Let’s say you think ahead and ask 3 professors to do the job and you manage to get enough letters and envelopes (signed and stamped) to apply to as many programs as you like and also have a stock afterwards. Then you realize that scholarship applications also necessitate the use of the greek recommendation letters you asked - but never used to apply for a greek postgraduate program. Why the hell would you? A friend of mine did and she’s now in Belgium in K.U.Leuven, one of the top European universities when Aristotle University of Thessaloniki denied her the “chance” to stay in Greece. Back to subject!

You are lucky (or talented?) enough to be accepted in a PhD program in Bauhaus University Weimar and without any financial support but the “traditional” mum-dad-bank you pack your few belongings and set off to Germany. Did I mention you did not get a scholarship? Well unfortunately not! But anyway you missed practically all the deadlines of the important greek foundations. You think… it’s ok, next year!

Next year is here and the new application round is on! You still have some letters of recommendation left ( some meaning enough for 6-7 applications) but… they are useless! Now that you are enrolled to a postgraduate program you need new recommendation letters from your attendant professor who barely knows you (well you said “hi”). You dare to ask, because let’s face it, it is not easy. And he won’t say “no” because people in Germany are willing to help. Should I mention that all local institutes asked for DIGITAL version of the application including recommendation letters? In Germany applying is simple… Only exception the DAAD asking for all the documents you can imagine and… 2 copies. But then you think about it and you realize that you will apply for a german scholarship sending your papers to Athens when you are already in Germany so that 


they (in Athens) will send your application after a first evaluation back to Bonn Germany. You don’t complain about bureaucracy, you do what you need to do and wait.

One month break and the deadlines for the greek scholarships are announced. You have enough time or you think so because you soon realize that a special form for the recommendation letters is required. This simply means you should ask – again – your very busy attendant in Germany to provide new recommendation letters in specific forms or specifically addressed to Foundation X. Moreover you should ask your previous supervisor in Greece for the same thing while you are in Germany. Secretaries involved in both cases!

You send an email practically begging for the recommendation letter and after 10 days you get no answer. You decide to send the application with only the german reference and pray that the other one will be on time. A week before the deadline you call university (greek university) landline and you manage to speak with your Greek professor who shockingly replies “we sent it to you” to leave you speechless and profoundly uninformed. He then suggests you should call his secretary for further information (she knows better) wishes you all the best and if need be feel free to contact him. Speechless again you call the secretary, a really polite and helpful lady, who reassures you that she sent the letter, gives a tracking number and a phone number. Yes, this is still Greece! To explain the situation, this specific reference arrived at the foundation well ahead my actual application…

Emotionally exhausted, with a PhD first presentation coming soon, you have only one recommendation letter pending and you are done for at least 2 more months! Yay!

When you ask for money to be able to study for another 3 years you should just shut up and do what is necessary to be done! I’m not complaining… I’m just making fun of bureaucracy while hoping, waiting and applying!! It’s harmless and it’s fun!